Η απόφαση 461/2025 του Ελεγκτικού Συνεδρίου (Β΄ Ελάσσονα Ολομέλεια) δέχεται την αίτηση αναίρεσης ανώνυμης εταιρείας («…Α.Ε.») κατά της 1332/2020 απόφασης του Ι Τμήματος. Η εταιρεία ζητούσε την αναίρεση της απόφασης του Τμήματος που απέρριψε ως εκπρόθεσμη τη δεύτερη έφεσή της κατά δημοσιονομικής διόρθωσης ύψους 335.243,57 ευρώ. Το Τμήμα είχε βασίσει την κρίση του στο ότι η προθεσμία άσκησης της δεύτερης έφεσης ανατρέχει στον χρόνο κοινοποίησης της αρχικής καταλογιστικής πράξης. Η Ολομέλεια έκρινε ότι το Τμήμα παραβίασε ουσιώδη τύπο της διαδικασίας, ερμηνεύοντας εσφαλμένα το άρθρο 54 του π.δ/τος 1225/1981. Διευκρίνησε ότι η προθεσμία άσκησης της κατ’ εξαίρεση επιτρεπόμενης δεύτερης έφεσης αρχίζει από την κοινοποίηση της δικαστικής απόφασης που απορρίπτει την πρώτη έφεση για τυπικό λόγο. Κατά συνέπεια, αναιρείται η προσβαλλόμενη απόφαση, διατάσσεται η απόδοση του παραβόλου και η υπόθεση αναπέμπεται στο Δέκατο Τμήμα για νέα κρίση.

ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΙ:Με τη …/12.2.2002 απόφαση των αρμόδιων Επιθεωρητριών της Οικονομικής Επιθεώρησης Αθηνών του Υπουργείου Οικονομικών καταλογίστηκε η ήδη αναιρεσείουσα, Καθηγήτρια του … Πανεπιστημίου και μέλος της Επιτροπής Παραλαβής Υλικών και Υπηρεσιών αυτού,  με το ποσό των 133.054.833 δραχμών και ήδη 390.476,40 ευρώ, το οποίο φέρεται ότι συνιστά έλλειμμα στην οικονομική διαχείριση του … Πανεπιστημίου κατά την περίοδο 1997-1998, καθώς και με τους αναλογούντες τόκους υπερημερίας, ύψους 88.691.496 δραχμών και ήδη 260.283,18 ευρώ, ήτοι συνολικά με το ποσό των 221.746.329 δραχμών και ήδη 650.759,58 ευρώ.Μετά από έφεση της αναιρεσείουσας κατά της ως άνω καταλογιστικής  απόφασης, εκδόθηκε η 1553/2004 προδικαστική απόφαση του IV Τμήματος, με την οποία διατάχθηκε η συμπλήρωση των αποδείξεων.Με την αναιρεσιβαλλόμενη 2213/2005 απόφαση του ΙV Τμήματος έγινε εν μέρει δεκτή η έφεση της αναιρεσείουσας  κατά της προαναφερόμενης  καταλογιστικής  απόφασης  και κατά  μεταρρύθμιση  αυτής  περιορίστηκε  το  καταλογισθέν σε βάρος της  ποσό σε  275.705,52 ευρώ. Με την αίτηση που κρίνεται και για τους λόγους που αναφέρονται σ’ αυτή ζητείται η αναίρεση της προαναφερόμενης απόφασης του ΙV Τμήματος.(....)Ως εκ τούτου ο σχετικός λόγος αναίρεσης, για παράβαση του άρθρου 20 παρ. 2 του Συντάγματος, είναι βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη αίτηση, ενώ παρέλκει, ως αλυσιτελής η εξέταση των λοιπών αναιρετικών λόγων.Δέχεται την, από 10.2.2006, αίτηση της … του … για αναίρεση της 2213/2005 απόφασης του IV Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου.Διακρατεί και δικάζει την υπόθεση.Δέχεται την από 19.3.202  έφεση.Ακυρώνει τη …/12.2.2002 καταλογιστική απόφαση των Οικονομικών Επιθεωρητριών …, … και … της Οικονομικής Επιθεώρησης Αθηνών  του Υπουργείου Οικονομικών.

Η απόφαση 21/2025 του Ελεγκτικού Συνεδρίου αφορά την αίτηση αναίρεσης του ΟΠΕΚΑ κατά της απόφασης 530/2022 του Δευτέρου Τμήματος. Η απόφαση αυτή είχε περιορίσει τον καταλογισμό 124.527,66 ευρώ σε βάρος υπαλλήλου (πρώτης αναιρεσίβλητης) σε 3.000,00 ευρώ, ποσό που αντιστοιχούσε σε αποδοχές που έλαβε αχρεωστήτως λόγω ανάκλησης του διορισμού της λόγω προσκόμισης πλαστών δικαιολογητικών. Το Ελεγκτικό Συνέδριο δέχθηκε την αίτηση αναίρεσης του ΟΠΕΚΑ, κρίνοντας ότι το Τμήμα εσφαλμένα εφάρμοσε την αρχή της αναλογικότητας, καθώς συνεκτίμησε ως δεδομένο, χωρίς επαρκή αιτιολογία, ότι η υπάλληλος θα ήταν σε κάθε περίπτωση διοριστέα. Η υπόθεση αναιρείται και αναπέμπεται στο αρμόδιο Τμήμα για εκ νέου εξέταση και ορθή εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας, συνεκτιμώντας το σύνολο των κριτηρίων.

Εν προκειμένω, η αναιρεσείουσα Κοινοπραξία με το ασκηθέν, στις 30.12.2002, ένδικο βοήθημα, ζήτησε, μεταξύ άλλων, να υποχρεωθεί ο αναιρεσίβλητος Δήμος να της καταβάλει το συνολικό ποσό των 17.795.490 δραχμών, εκ των οποίων (α) ποσό 8.374.272 δραχμών αφορά τόκους οι οποίοι, κατά τους ισχυρισμούς της αναιρεσείουσας, έπρεπε να της καταβληθούν λόγω της μεταγενέστερης εξόφλησης της ιδίας συμμετοχής του Δήμου, συμπεριλαμβανομένου του εργολαβικού οφέλους ποσοστού 15% και του ΦΠΑ ποσοστού 18% και (β) ποσό 5.000.000 δραχμών για πρόσθετες εργασίες καθώς και ποσό 4.421.218 δραχμών για τόκους επί του ποσού των προσθέτων εργασιών. Ενόψει των ως άνω αξιώσεων της αναιρεσείουσας κοινοπραξίας, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτουν την ερμηνεία και την εφαρμογή των σχετικών όρων της συμβάσεως, όφειλε αυτή να ασκήσει, μετά την τήρηση της προσήκουσας ενδικοφανούς διαδικασίας, προσφυγή διότι, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, η δικαστική επίλυση όλων εν γένει των διαφορών από την εκτέλεση δημοσίων ή δημοτικών έργων, και αυτών ακόμη που έχουν ως αντικείμενο την ανόρθωση ζημίας που προκλήθηκε από ενέργειες ή παραλείψεις των δημοσίων ή δημοτικών αρχών κατά την εκτέλεση δημοσίου ή δημοτικού έργου, επιδιώκεται με άσκηση προσφυγής, μετά τήρηση της διαγραφομένης από το νόμο διοικητικής διαδικασίας. Με αυτά τα δεδομένα, ορθώς το δικάσαν εφετείο δέχθηκε ότι το ασκηθέν ένδικο βοήθημα είχε το χαρακτήρα προσφυγής, όπως άλλωστε επιγράφετο, δεδομένου ότι οι συγκεκριμένες απαιτήσεις της αναιρεσείουσας δεν ήταν βέβαιες και εκκαθαρισμένες αλλά, αντιθέτως, υπήρχε στάδιο ουσιαστικής κρίσεως τόσο ως προς την καταρχήν ύπαρξη των απαιτήσεων όσο και το ύψος αυτών, ο δε προαναφερθείς λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος...κατόπιν αυτών η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως είναι απορριπτέα στο σύνολό της.

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (1473/2024) αφορά αίτηση αναίρεσης κατά της απόφασης 294/2024 του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία ακύρωνε την ανακήρυξη της αναιρεσείουσας ως τακτικής δημοτικής συμβούλου στον Δήμο …. λόγω κωλύματος εκλογιμότητας. Το κώλυμα φερόταν να συνίσταται στην άσκηση καθηκόντων Προϊσταμένης Διεύθυνσης στην Περιφερειακή Ένωση Δήμων Αττικής (ΠΕΔΑ). Το ΣτΕ έκρινε ότι, ενόψει της στενής ερμηνείας, το κώλυμα εκλογιμότητας του άρθρου 10 παρ. 2 περ. ε´ του ν. 4804/2021 εφαρμόζεται μόνο σε οργανικές μονάδες που παράγουν διοικητικό έργο και χειρίζονται υποθέσεις των πολιτών. Καθώς η Διεύθυνση της ΠΕΔΑ ασχολείται κυρίως με την υποστήριξη και το συντονισμό των μελών-δήμων και όχι με διοικητικές υποθέσεις των δημοτών, η αναιρεσείουσα δεν εμπίπτει στο κώλυμα. Συνεπώς, η αίτηση αναίρεσης έγινε δεκτή, η πρωτόδικη απόφαση αναιρέθηκε, και η αρχική ένσταση απορρίφθηκε.

Η απόφαση 2976/2012 του Ελεγκτικού Συνεδρίου (Ολομέλεια) αφορά αίτηση αναίρεσης κατά της 1551/2008 απόφασης του IV Τμήματος, με την οποία διατηρήθηκε ο καταλογισμός σε βάρος του αιτούντος, δημοτικού συμβούλου του Δήμου Αμαλιάδας, ο οποίος κρίθηκε συνευθυνόμενος για έλλειμμα ύψους 26.353,67 € (πλέον προσαυξήσεων) από την οικονομική διαχείριση των ετών 1994-1998. Το Δικαστήριο απέρριψε τους λόγους αναίρεσης περί παραβίασης του δικαιώματος προηγούμενης ακρόασης και πλημμελούς αιτιολογίας. Ωστόσο, κατά πλειοψηφία, δέχτηκε την αίτηση αναίρεσης, αναιρώντας την προσβαλλόμενη απόφαση. Η απόφαση βασίστηκε στις νεότερες ευεργετικές διατάξεις των άρθρων 34 και 37 του ν. 3801/2009 και της παραγράφου 4 του άρθρου 29 του ν. 3838/2010, οι οποίες δεν ίσχυαν κατά τον χρόνο έκδοσης της αρχικής απόφασης. Η υπόθεση αναπέμπεται στο IV Τμήμα (με διαφορετική σύνθεση) για να κρίνει εκ νέου την πιθανή απαλλαγή ή τη μείωση του καταλογιζόμενου ποσού, συνεκτιμώντας τη βαρύτητα της παράβασης και την προσωπική κατάσταση του αναιρεσείοντος.

Η απόφαση (454/2025) του Ελεγκτικού Συνεδρίου αφορά την απόρριψη αίτησης αναίρεσης που υπέβαλε πρώην αιρετός Νομάρχης. Ο αιτών ζήτησε την αναίρεση της 950/2020 απόφασης του ΙΙ Τμήματος, η οποία απέρριψε την αίτησή του για προσαύξηση της μηνιαίας χορηγίας του. Η προσαύξηση αφορούσε την προσμέτρηση του μεταγενέστερου χρόνου βουλευτικής του θητείας ως συντάξιμης υπηρεσίας. Το Δικαστήριο έκρινε ότι, σύμφωνα με τις γενικές αρχές του συνταξιοδοτικού δικαίου και τις κρίσιμες διατάξεις του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων, μόνο οι υπηρεσίες που είναι χρονικά προγενέστερες της θέσης από την οποία αποχωρεί ο δικαιούμενος (εν προκειμένω, Νομάρχης) μπορούν να αξιοποιηθούν συνταξιοδοτικά για την προσαύξηση της χορηγίας, εκτός αν ο νόμος προβλέπει ρητή εξαίρεση. Συνεπώς, εφόσον ο χρόνος βουλευτείας ήταν μεταγενέστερος, η αίτηση αναίρεσης απορρίφθηκε ως αβάσιμη.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη αίτησης αναίρεσης κατά οριστικής απόφασης του IV Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Ο αναιρεσείων, πρώην Διευθυντής Οικονομικών Υπηρεσιών του Νομαρχιακού Διαμερίσματος Καβάλας, είχε καταλογιστεί με 9.300,00 ευρώ (έλλειμμα 5.000,00 ευρώ και προσαυξήσεις 4.300,00 ευρώ) λόγω πληρωμής ανύπαρκτης δαπάνης για υπηρεσίες προβολής το 2006. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο αναιρεσείων υπέχει αυτοτελή δημοσιολογιστική ευθύνη ως νόθος αντικειμενικός υπόλογος, καθώς προώθησε τα δικαιολογητικά στην Υπηρεσία Δημοσιονομικού Ελέγχου (Υ.Δ.Ε.), παρότι αυτά έφεραν καταφανείς ελλείψεις και ασάφειες. Διαπιστώθηκε βαρεία αμέλεια, καθώς παρέλειψε να ασκήσει τον δέοντα έλεγχο. Ο αιτιώδης σύνδεσμος δεν διεκόπη από τον μεταγενέστερο έλεγχο της Υ.Δ.Ε., διότι ο νομοθέτης θέσπισε αυτοτελείς ελεγκτικές διαδικασίες. Η αίτηση αναίρεσης απορρίφθηκε ως αβάσιμη.

Η απόφαση αφορά αίτηση αναίρεσης κατά της 2003/2017 οριστικής απόφασης του VII Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Η αναιρεσείουσα, πρώην Αντιπρόεδρος της Δημοτικής Επιχείρησης Τελετών Καλαμαριάς (ΔΕΤΕΚ), είχε καταλογιστεί για έλλειμμα στη διαχείριση κατά τα έτη 2003-2006, το οποίο περιορίστηκε από το Τμήμα σε 37.702,62 ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε μη νόμιμες δαπάνες που ενέκρινε με θετική ψήφο. Το Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς περί αναρμοδιότητας των Οικονομικών Επιθεωρητών, παραγραφής της αξίωσης, και δέσμευσης από την αμετάκλητη αθωωτική ποινική απόφαση (καθώς οι προϋποθέσεις δημοσιονομικής και ποινικής ευθύνης διαφέρουν). Ωστόσο, δέχθηκε τον λόγο περί εσφαλμένης εφαρμογής της αρχής της αναλογικότητας διότι το δικάσαν Τμήμα παρέλειψε να σταθμίσει επαρκώς τις περιστάσεις της υπόθεσης, όπως την έλλειψη γνώσης της αιτούσας για την κακοδιαχείριση. Κατά συνέπεια, η αίτηση αναίρεσης γίνεται δεκτή, η προσβαλλόμενη απόφαση αναιρείται και η υπόθεση αναπέμπεται στο Δεύτερο Τμήμα για νέα έρευνα και επιμέτρηση του καταλογιζόμενου ποσού με βάση την αρχή της αναλογικότητας.

Η απόφαση 450/2025 της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου δέχεται την αίτηση αναίρεσης του Ελληνικού Δημοσίου κατά της 1190/2020 απόφασης του ΙΙΙ Τμήματος. Η Ολομέλεια έκρινε ότι η έφεση του στρατιωτικού συνταξιούχου κατά της σιωπηρής απόρριψης της ένστασής του ήταν εκπρόθεσμη, καθώς η προθεσμία άσκησής της είχε λήξει το 2009, πριν από την έναρξη ισχύος του ν. 4151/2013, καθιστώντας τα συνταξιοδοτικά δεδομένα οριστικά. Κατά συνέπεια, η έφεση απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Λόγω της στενής συνάφειας και αλληλεξάρτησης, αναιρέθηκε επίσης και το κεφάλαιο της απόφασης που απέρριπτε την αγωγή αποζημίωσης του αναιρεσίβλητου για το χρονικό διάστημα από 30.11.2007 έως 31.5.2012 και αναπέμπεται στο Έκτο Τμήμα προς νέα νόμιμη κρίση.