Η απόφαση 498/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά της σιωπηρής απόρριψης αιτήματος προς τη Δ.Ο.Υ. Μεσολογγίου. Η προσφεύγουσα ζητούσε τη διαγραφή βεβαιωμένων οφειλών (φόρου και προσαυξήσεων, συνολικού ποσού 4.300,03 ευρώ) που αφορούσαν τον αποβιώσαντα σύζυγό της και προέκυψαν από οίκοθεν τροποποιητική δήλωση της Δ.Ο.Υ. για αναδρομικές συντάξεις του οικονομικού έτους 2014. Η ΔΕΔ έκρινε ότι το αίτημα της προσφεύγουσας αφορούσε τη διαγραφή βεβαιωμένων οφειλών, ενέργεια που ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και, κατά συνέπεια, δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα της ΔΕΔ. Κατά των πράξεων αυτού του σταδίου προβλέπεται άσκηση ανακοπής ενώπιον των αρμόδιων Διοικητικών Δικαστηρίων, καθιστώντας την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη.

Η απόφαση 236/10-02-2025 του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Οι προσφεύγοντες αμφισβητούσαν τις οριστικές πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού εισοδήματος του Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π. για τα φορολογικά έτη 2018 και 2019, οι οποίες επέβαλαν κύριο φόρο, πρόστιμα και ειδική εισφορά αλληλεγγύης (συνολικά ποσά €117.932,98 και €77.608,15 αντίστοιχα). Οι βασικοί ισχυρισμοί αφορούσαν την παράνομη επιβολή εισφοράς σε μη εισαχθέντα μερίσματα πλοιοκτητριών εταιρειών και την μη αφαίρεση ποσών που χρησιμοποιήθηκαν για την εξόφληση εταιρικών υποχρεώσεων. Η Δ.Ε.Δ. απέρριψε την προσφυγή, καθώς διαπίστωσε ότι οι προσφεύγοντες είχαν ήδη υποβάλει προγενέστερα πανομοιότυπη προσφυγή για τον ίδιο λόγο, η οποία είχε γίνει μερικώς δεκτή, καθιστώντας έτσι τη δεύτερη προσφυγή απαράδεκτη βάσει του άρθρου 24 του ν.4274/14.07.2014.

Η απόφαση 629/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που υποβλήθηκε από δύο πρόσωπα κατά πράξεων αναγκαστικής κατάσχεσης και πινάκων χρεών της ΔΟΥ Κατερίνης, συνολικού ύψους 4.164,35€. Οι προσφεύγουσες ισχυρίστηκαν ότι οι οφειλές αφορούσαν αποβιώσαντα από το 2015, και ότι τα χρέη είτε είχαν εκδοθεί κατά ανύπαρκτου προσώπου είτε είχαν υποπέσει σε παραγραφή. Η ΔΕΔ έκρινε την προσφυγή απαράδεκτη, διότι η αμφισβήτηση πράξεων διοικητικής εκτέλεσης, όπως οι αναγκαστικές κατασχέσεις, πρέπει να γίνεται με την άσκηση ανακοπής ενώπιον των αρμοδίων Διοικητικών Δικαστηρίων και όχι μέσω ενδικοφανούς προσφυγής, καθώς η συγκεκριμένη διαδικασία δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας για ενδικοφανή προσφυγή.

Σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στις σκέψεις 5 και 9 έως 10 η έφεση της αναιρεσείουσας πρέπει να γίνει δεκτή. Η αναιρεσείουσα δικαιούται να λάβει σύνταξη κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 12 παρ. 2 περ. δ΄ του ν. 4387/2016, δεδομένου ότι οι ευνοϊκές ρυθμίσεις που ισχύουν για τους συμπληρώσαντες από τον θάνατο του συνταξιούχου εξάμηνη χρονική διάρκεια στους εξ ανασυστάσεως γάμους τους, οι οποίοι δικαιούνται σύνταξη όταν οι τελεσθέντες γάμοι τους δηλαδή αρχικός και εξ ανασυστάσεως έχουν διάρκεια πέντε χρόνια, πρέπει, για λόγους αποκατάστασης της αρχής της ισότητας να τύχουν εφαρμογής, και στην αναιρεσείσουσα της οποίας ο εξ ανασυστάσεως γάμος της είχε διάρκεια μικρότερη των έξι μηνών. Ακολούθως μη νομίμως απορρίφθηκε με τη Σ10/9106623/536/25.9.2017 πράξη της Περιφερειακής Διεύθυνσης Συντάξεων Ν.Π.Δ.Δ. (Τμήμα Β΄) του Ε.Φ.Κ.Α. η αίτηση της ήδη αναιρεσείουσας για κανονισμό σε αυτήν σύνταξης κατά μεταβίβαση ως χήρας συνταξιούχου, με την αιτιολογία ότι ο θάνατος του συζύγου της επήλθε πριν από την πάροδο εξαμήνου από την τέλεση του εξ ανασυστάσεως γάμου της και πρέπει ως εκ τούτου να ακυρωθεί. Μετά την ακύρωση της εν λόγω πράξης η υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί στην αρμόδια Διεύθυνση του e – Ε.Φ.Κ.Α., προκειμένου να κανονισθεί η μηνιαία σύνταξη της αναιρεσείουσας, μετά από προσμέτρηση στη διάρκεια του εξ ανασυστάσεως γάμου της με τον αποβιώσαντα σύζυγό της και της διάρκειας του αρχικού μεταξύ τους γάμου, με βάση την πλέον των 28 ετών συνολική έγγαμη συμβίωση με τον αποβιώσαντα σύζυγό της. Η μηνιαία σύνταξή της πρέπει να ορισθεί πληρωτέα αναδρομικώς από τριετίας από την πρώτη του μήνα έκδοσης της ακυρούμενης με την παρούσα απόφαση πράξης με όριο τον χρόνο θεμελίωσης του συνταξιοδοτικού της δικαιώματος, ήτοι την επομένη του θανάτου του συζύγου της (20.1.2017).

Η απόφαση (Αριθμός 414) της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά τη μερική αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής από τη σύζυγο και νόμιμη κληρονόμο, η οποία αμφισβητούσε πράξη εκτιμώμενου προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2019 για τον αποβιώσαντα σύζυγό της. Η πράξη εκδόθηκε λόγω μη υποβολής δήλωσης και καταλόγιζε συνολικό ποσό 43.994,06€, περιλαμβάνοντας 233.133,03€ ως αυτοτελώς φορολογούμενο ποσό από μερίσματα ομόρρυθμης εταιρείας. Η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ότι τα κέρδη αυτά, αν και δηλώθηκαν από την εταιρεία, δικαιούχοι τους ήταν οι κληρονόμοι (η ίδια και τα τρία ανήλικα τέκνα) και όχι ο αποβιώσας, καθώς ο χρόνος κτήσης του δικαιώματος είσπραξης ήταν μετά τον θάνατο. Η ΔΕΔ έκρινε βάσιμο τον ισχυρισμό και διέταξε την τροποποίηση της πράξης και την εκ νέου εκκαθάριση των δηλώσεων του θανόντος και των κληρονόμων, λαμβάνοντας υπόψη ότι το εισόδημα αφορά αυτούς, σύμφωνα με την κληρονομική τους μερίδα.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που άσκησε ο προσφεύγων, ζητώντας τη διαγραφή βεβαιωμένων ποσών φόρου εισοδήματος και προσαυξήσεων (1.409,46€ και 553,63€) για τα οικονομικά έτη 2013 και 2014. Τα ποσά προέκυψαν από την εκκαθάριση τροποποιητικών δηλώσεων λόγω αναδρομικών συντάξεων της συζύγου του. Η προσφυγή στρεφόταν κατά της σιωπηρής απόρριψης του αρχικού του αιτήματος προς τη Δ.Ο.Υ. Ηρακλείου. Αν και η υπόθεση είχε αναπεμφθεί από το Διοικητικό Πρωτοδικείο Ηρακλείου για εξέταση ουσίας, η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών αποφάσισε την απόρριψη της προσφυγής ως απαράδεκτης. Η ΔΕΔ έκρινε ότι το αίτημα διαγραφής οφειλών ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης, κατά του οποίου προβλέπεται η άσκηση ανακοπής (άρθρο 217 Κ.Δ.Δ.) και όχι ενδικοφανούς προσφυγής (άρθρο 63 Κ.Φ.Δ.).

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης, η οποία υποβλήθηκε από κληρονόμο κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής – Υπερημερίας, που εκδόθηκε από το ΚΕ.Β.ΕΙΣ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Η οφειλή, ύψους 9.757,50 € (συμπεριλαμβανομένων προστίμων Φ.Π.Α., Κ.Β.Σ., τόκων και προσαυξήσεων) προερχόταν από την αποβιώσασα μητέρα του. Ο προσφεύγων ζητούσε την απαλλαγή από τις προσαυξήσεις λόγω άγνοιας της οφειλής. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, καθώς έκρινε ότι η Ατομική Ειδοποίηση Καταβολής – Υπερημερίας δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη προσδιορισμού φόρου, αλλά πράξη που εκδίδεται στο πλαίσιο της διαδικασίας διοικητικής εκτέλεσης. Κατά τέτοιων πράξεων, ο νόμος προβλέπει την άσκηση ανακοπής ενώπιον των αρμόδιων διοικητικών δικαστηρίων και όχι την ειδική διοικητική διαδικασία της ενδικοφανούς προσφυγής, σύμφωνα με το άρθρο 72 του ν. 5104/2024.

Η απόφαση αφορά την αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής που υποβλήθηκε από τον κληρονόμο της αποβιώσασας συζύγου του, κατά της Πράξης Διοικητικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος φορολογικού έτους 2018 του ΚΕΦΟΔΕ Αττικής. Η προσβαλλόμενη πράξη είχε προσδιορίσει επιπλέον χρεωστικό φόρο 9.046,26 € στην αποβιώσασα, βασιζόμενη σε οίκοθεν δήλωση που εκδόθηκε μετά από στοιχεία αυτόματης ανταλλαγής πληροφοριών από τη Γαλλία σχετικά με τόκους αλλοδαπής προέλευσης. Η Φορολογική Διοίκηση είχε υπολογίσει ότι στην αποβιώσασα αντιστοιχούσε το 1/3 των συνολικών τόκων κοινών λογαριασμών. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι το συνολικό ποσό των τόκων είχε ήδη δηλωθεί από τους τρεις συνδικαιούχους (αυτόν, τη σύζυγό του και τον υιό τους) βάσει της πραγματικής αναλογίας που τους αντιστοιχούσε, υπερκαλύπτοντας το ποσό των τόκων που απεστάλη. Ο ισχυρισμός κρίθηκε βάσιμος και η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών ακύρωσε την προσβαλλόμενη πράξη, με την οριστική φορολογική υποχρέωση να ανέρχεται στο αρχικό ποσό των 8.835,75 €.

Με την προδικαστική προσφυγή, η προσφεύγουσα επιχείρηση ζητά την ακύρωση ορισμένων όρων της διακήρυξης του ανοικτού ηλεκτρονικού διαγωνισμού για τις υπηρεσίες επισκευής και συντήρησης ιατρικού εξοπλισμού και εξοπλισμού ακριβείας (CPV 50400000-9) στο Γενικό Νοσοκομείο Αιτωλοακαρνανίας (Μονάδες Αγρινίου και Μεσολογγίου). Συγκεκριμένα, προσβάλλει τους όρους 13, 15.1 και 15.2 ως παρανόμους, επειδή απαιτούν πιστοποιήσεις και βεβαιώσεις από κατασκευαστικούς οίκους, κάτι που περιορίζει τον ανταγωνισμό και αντιβαίνει στην Ευρωπαϊκή Οδηγία 2014/24/ΕΕ και τον Ελληνικό νόμο 4412/2016. Η προσφυγή επιδιώκει την επανάπληξη του διαγωνισμού με νόμιμους όρους.

Η υπ' αριθμ. 408/2025 απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Η προσφεύγουσα είχε προσφύγει κατά Πράξης Επιβολής Προστίμου 100,00 ευρώ, η οποία επιβλήθηκε από τη Δ.Ο.Υ. Αγίου Νικολάου για την εκπρόθεσμη υποβολή τροποποιητικής δήλωσης φορολογίας εισοδήματος του έτους 2019. Η πράξη επιβολής του προστίμου κοινοποιήθηκε νομίμως στις 23/09/2024, με καταληκτική ημερομηνία υποβολής της προσφυγής τις 24/10/2024. Δεδομένου ότι η ενδικοφανής προσφυγή υποβλήθηκε εκπρόθεσμα, η Διεύθυνση αποφάσισε την απόρριψή της.